Εδώ και τέσσερα χρόνια, έχω αναλάβει γάτες, και σε αυτό το διάστημα, περισσότερες από 70 από αυτές πέρασαν από το σπίτι μου, μία προς μία.Έγινα καλός στο να λέω αντίο.Σε κάθε υιοθεσία, υπάρχουν μερικές μέρες (η λεγόμενη περίοδος προσαρμογής) κατά τις οποίες αναρωτιέμαι με αγωνία αν το μικρό μου αισθάνεται εγκαταλελειμμένο, αν φοβάται και αν οι υιοθετούντες θα το φέρουν πίσω, κάνοντας όλο το άγχος μάταιο.Μετά έρχονται οι φωτογραφίες της ευτυχισμένης γάτας, σκαρφαλωμένη στο κρεβάτι με ένα παιχνίδι ραβδί ανάμεσα στις πατούσες της, και το σύμπαν αναδιοργανώνεται.Για κάποιους, όσες ευτυχισμένες φωτογραφίες κι αν λάβετε, μένει μια βαθιά λύπη.Αναρωτιέσαι συνεχώς πώς θα ήταν η ζωή σου, η δική σου και του ζώου που διασώθηκε, αν δεν το είχες αφήσει να φύγει..
Γνώρισα τη Νανά στο εξεταστικό τραπέζι της κτηνιατρικής κλινικής όπου εργάζομαι.Ήταν ένα κουτάβι χρώματος κρεμ, βάρους μόλις ενός κιλού, με αυτιά τόσο μεγάλα όσο το σώμα της, σφιγμένο από φόβο και πόνο.Είχε εγκαταλειφθεί σε ένα χωράφι και αργότερα βρέθηκε από μια γυναίκα που φρόντιζε άλλα 150 σκυλιά, όλα διασωθέντα αφού είχαν πεταχτεί σε χωράφια, ποτάμια ή απλώς πάνω από φράχτες, και τώρα περίμεναν υπομονετικά σε κυνοκομεία ή σε φιλόξενες γωνιές του σπιτιού να έρθουν οι οικογένειες που τα υιοθέτησαν.Η Νανά μοιραζόταν ένα κλουβί με τα αδέρφια της, δεν είχε όνομα και δεν είχε συνηθίσει να δέχεται προσοχή.Κουλουριασμένη όπως ήταν, ήλπιζε να φαίνεται αόρατη.
Όταν η Aurora έραβε τα έντερά της και τοποθετούσε τα όργανά της πίσω σαν παζλ, όλοι ελπίζαμε ότι ο δειλός χτύπος της καρδιάς της θα άντεχε την αναισθησία και ότι το σώμα της θα άντεχε το σοκ μιας τέτοιας επέμβασης.Με τα ίδια συναισθήματα, την παρακολουθούσα κατά τη διάρκεια της επόμενης νύχτας, καθώς της χορηγούσα ενδοφλέβια υγρά για να της δώσω τη δύναμη να ξυπνήσει.Και η Νανά ξύπνησε.Έτσι, έλαβε ένα όνομα και μια υπόσχεση ότι θα της βρίσκαμε μια οικογένεια που θα την άξιζε.
Τις πρώτες μέρες, μας κοίταζε με ένα μείγμα ευγνωμοσύνης και φόβου.Τη χάιδευα, της μιλούσα απαλά, μόνο και μόνο για να της χώσω με το ζόρι ένα χάπι στο λαιμό ή να της κάνω ένεση με βελόνα κάτω από το δέρμα της.Υπέμεινε τα πάντα σιωπηλά.Παρακολουθούσε με περιέργεια κάθε μας κίνηση, αλλά υποχωρούσε διακριτικά όταν την πλησιάζαμε πολύ.Ώσπου μια μέρα, όταν ετοίμαζα κάποιες θεραπείες σε ένα εξεταστικό τραπέζι, βρήκα ένα μικρό κουβάρι κουλουριασμένο στα πόδια μου.Αυτή η χειρονομία επαναλήφθηκε τη δεύτερη και την τρίτη ημέρα.Κάποια στιγμή, έγινε το τελετουργικό μας.
Δεν πρόσεξα καν όταν η Νανά άρχισε να με ακολουθεί παντού στην κλινική – να μου τραβάει το παντελόνι χωρίς καμία ντροπή ή να μου τσιμπάει τα παπούτσια – να ζητάει να την πάρουν στα χέρια της ή να κλαίει χαρούμενα κάθε φορά που περνούσα την πόρτα της κλινικής.Επίσης, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ανάμεσα στα μαθήματα, τις μακρινές διαδρομές με το λεωφορείο και τα αμέτρητα ξυπνητήρια, σκεφτόμουν πάντα τη Νανά και ότι κάθε βράδυ μου γινόταν όλο και πιο δύσκολο να φύγω από την κλινική και να την αφήσω στο μικρό της δωμάτιο.Εξάλλου, ήμουν περισσότερο άνθρωπος της γάτας.Δεν είχα ποτέ πριν δημιουργήσει δεσμό με σκύλο.
Αυτό το κείμενο αποτελεί μέρος του προγράμματος UNFINISHED LOVE STORIES – μιας πλατφόρμας που δημοσιεύει πραγματικές ιστορίες για την αγάπη με την ευρύτερη έννοια.Κάθε Κυριακή πρωί, μπορείτε να διαβάσετε μια νέα ιστορία σε αυτή την πλατφόρμα που δίνει στην αγάπη μια διαφορετική οπτική γωνία.Αν έχετε μια αληθινή, μοναδική και ατελή εμπειρία που εξερευνά το σύμπαν των σύγχρονων σχέσεων, στείλτε την στη συντακτική ομάδα.
Το άρθρο γράφτηκε από την Alexandra Turcu.
Συνεργασία με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
