Η Consuela Colțan είναι μια δασκάλα με 25 χρόνια εμπειρίας, η οποία σήμερα διδάσκει στο σχολείο αριθμός 280 στον τομέα 5 της πρωτεύουσας. Κατανοεί ότι οι σημερινοί μαθητές δεν μαθαίνουν πια καθισμένοι ήσυχα στα θρανία τους με ένα στυλό στο χέρι, κοιτάζοντας τον πίνακα. Αντίθετα, χρειάζονται οπτική υποστήριξη, πολύχρωμα ερεθίσματα και κίνηση. Τα μαθήματά της είναι πραγματικές περιπέτειες για τα παιδιά, όπου ενθαρρύνονται να ανακαλύψουν, να πειραματιστούν και να κάνουν ερωτήσεις.
Η μεγάλη πρόκληση για την Consuela Colțan είναι να οργανώσει διαδραστικά μαθήματα σε μια τάξη 35 μαθητών σε ένα σχολείο που λειτουργεί σε τρεις βάρδιες. Για να προετοιμάσει τις αίθουσες διδασκαλίας, πηγαίνει συχνά στο σχολείο το βράδυ μετά τις 8 ή νωρίς το πρωί στις 6:30 για να αναδιατάξει τα θρανία και να προετοιμάσει τα υλικά. Αστειευόμενοι, οι γύρω της συχνά ρωτούν: ‘Έχεις πάλι επιθεώρηση;’ Η αλήθεια είναι ότι έχει, κάθε μέρα, και οι αξιολογητές της είναι μόλις 6 ή 7 ετών, γι’ αυτό δεν έχει την πολυτέλεια να είναι απροετοίμαστη μπροστά τους.
Όλα για τις μητέρες: Είστε εκπαιδευτικός στο δημόσιο σύστημα και καταφέρνετε να ξεφύγετε από τον κανόνα διδάσκοντας με διαφορετικούς τρόπους από το να χρησιμοποιείτε απλώς κιμωλία και πίνακα. Πότε αρχίσατε να διδάσκετε διαφορετικά και ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτό στα παιδιά;
Από τις ημέρες μου στο κανονικό σχολείο ‘Elena Cuza’, προσπαθώ να σχεδιάζω μαθήματα που να είναι όσο το δυνατόν πιο ελκυστικά για τους μαθητές, ενώ κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους και κρατούν την προσοχή τους σε εγρήγορση. Πάντα προσπαθούσα να μπαίνω στη ‘θέση’ του μαθητή, σκεπτόμενη τι θα ήθελα να μάθω που είναι καινούργιο, πώς θα συνέβαινε αυτό και με ποια μέσα. Όλοι μας υπήρξαμε μαθητές και θυμόμαστε πώς τρέμουμε όταν ένας συγκεκριμένος δάσκαλος μπαίνει στην τάξη, πώς μέναμε παγωμένοι στις θέσεις μας για ώρες, συχνά με τα χέρια πίσω από την πλάτη, πώς γράφαμε το περιεχόμενο του μαθήματος μετά από μια υπαγόρευση, πώς κάποιοι από εμάς επαινέθηκαν ενώ άλλοι ταπεινώθηκαν, ακόμη και χτυπήθηκαν. Θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτός ο τρόπος διεξαγωγής της εκπαίδευσης δεν υπάρχει πλέον, ότι ο μαθητής βρίσκεται στο επίκεντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και ότι η μέριμνα για την αρμονική ανάπτυξή του αποτελεί προτεραιότητα.
Ο τρόπος διδασκαλίας μου βασίζεται στη συναισθηματική μάθηση, η οποία περιλαμβάνει την πρόκληση θετικών συναισθηματικών καταστάσεων που ευνοούν τη μάθηση. Εμείς, ως εκπαιδευτικοί, έχουμε καθήκον να εκτιμήσουμε την περιέργεια και τη χαρά με την οποία ένα 6χρονο παιδί περνά για πρώτη φορά το κατώφλι της τάξης και να αναπτύξουμε τα συστατικά κίνητρα συναισθηματικής φύσης: την αυτοπεποίθηση, τη σιγουριά στην επίλυση προβλημάτων, τη χαρά της ανακάλυψης και την ικανοποίηση από την επιτυχία.
Από τη δική μου οπτική γωνία, η συναισθηματικότητα που μεταφράζεται σε κίνητρα και μάθηση αποτελεί έναν από τους βασικούς παράγοντες διαμόρφωσης της προσωπικότητας των μαθητών. Στην ακαδημαϊκή δραστηριότητα, η εκπαίδευση μέσω της αγάπης είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο ανάπτυξης και διαμόρφωσης, ιδίως στον πρωτοβάθμιο κύκλο.
