Υπάρχει ένας θρύλος ανάμεσα στους αρχάριους κηπουρούς και τους κηπουρούς ότι τα φυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον προσδιορισμό της οξύτητας του εδάφους.
Αυτό είναι πράγματι αλήθεια, αλλά με μια σημαντική επιφυλακή: δεν μπορείτε να προσδιορίσετε με ακρίβεια την οξύτητα του εδάφους χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο.
Τα περισσότερα από τα φυτά που έχουν καταλάβει το οικόπεδο μπορεί να προσφέρουν στον καλλιεργητή μόνο έναν κατά προσέγγιση και έμμεσο οδηγό.
Πάρτε, για παράδειγμα, τη βλάστηση των δημητριακών χόρτων: η μπλεχλόχορτο και οι σκαντζόχοιροι είναι πολύ πιθανό να υποδεικνύουν ότι το έδαφος έχει μεγάλη πιθανότητα να είναι ουδέτερο.
Ένα έντονα όξινο έδαφος με επίπεδο pH κάτω από 5 χαρακτηρίζεται από αραιή βλάστηση, δηλαδή υπάρχουν λίγα ζιζάνια. Ένα άλλο ενδεικτικό σημάδι είναι ο μεγάλος αριθμός λειχήνων και βρύων στην επιφάνεια του εδάφους.
Όσο περισσότερα κωνοφόρα φυτρώνουν φυσικά στο έδαφος, τόσο πιο όξινο θα είναι το έδαφος σύμφωνα με τον προσδιορισμό του pH του δείγματος.
Αντίθετα, αν δεν υπάρχουν δέντρα που να αναπτύσσονται στο χώρο του οποίου η οξύτητα του εδάφους σας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, είναι πιθανό το έδαφος να είναι ουδέτερο ή ακόμη και αλκαλικό.
Οι έμπειροι καλλιεργητές αναφέρουν ότι υπάρχουν μόνο μερικά φυτά που μπορούν να χαρακτηριστούν ως καθολικοί δείκτες της οξύτητας του εδάφους.
Σε αυτά περιλαμβάνονται το κέρμεκ (άγριο στατικό) και το σολέρο. Το Kermek στην άγρια φύση επιλέγει αποκλειστικά αλκαλικά εδάφη, ενώ το Soleros προτιμά ιδιαίτερα αλατούχα εδάφη με τιμές pH πάνω από 8,5-9.
